Pierwsza pomoc – temat ten pojawia się w naszym życiu bardzo wcześnie. Dzieci w szkole podstawowej, czy wręcz w przedszkolu w ogromnej liczbie przypadków biorą już udział w pokazach organizowanych przez organizacje medyczne, organizowane są dla nich pogadanki, pokazywane materiały filmowe. Szkoła średnia to już lekcje przysposobienia obronnego i wpajanie edukacji na zagadnienie jak z ogromnym skutkiem nieść pierwszą pomoc innym.
Ćwiczenia na specjalnych manekinach, poznawanie procedur, wszystko po to by ewentualnie umieć zareagować. Kurs na prawo jazdy – kolejna dawka wiedzy, przypomnienie tego co może już gdzieś nam umknęło. Szkolenia w zakładach pracy także swoim zakresem obejmują zagadnienia pierwszej pomocy. Wszystko w porządku, bardzo dobrze, że już od najmłodszych lat wpaja się nam te zasady i później utrwala przy wielu okazjach.Pierwszej pomocy dla potrzebującego musi udzielić w większości sytuacji osoba postronna, łatwy przechodzień który akurat znajduje się w pobliżu. Służby medyczne są na miejscu siłą rzeczy zawsze parę minut później. Warto wspomnieć, że od chwili zatrzymania krążenia, decydujących o naszym zdrowiu i życiu jest pierwszych pięć minut. W późniejszym czasie nasz mózg zaczyna ulegać nieodwracalnym uszkodzeniom. W tym okresie powinno się zareagować… No w chwili obecnej i tutaj pojawia się problem. Pomimo wpojonych zasad zachowania się w takiej okoliczności w większości sytuacji inni ludzie boją się działać. Boimy się przełamać strachu przed udzieleniem pomocy, boimy się że coś nam się nie uda, boimy się widoku krwi, po prostu boimy się. Ulegamy w większości przypadków psychice tłumu – skoro wokół jest tyle osób to na pewno któraś zareaguje, na pewno w pobliżu jest jakiś lekarz lub choćby policjant czy strażak. Dobrze gdy jest, ale zdecydowanie w znaczącej liczbie sytuacji nie posiada nikogo takiego ponieważ znacząca większość pomysłu właśnie analogicznie jak my.
Nie bójmy się reagować! Spróbujmy pomóc, przełammy się! W pewnych przypadkach naprawdę nie należy kilka żeby uratować komuś życie. Czasem wystarczy podejść do takiej osoby i po prostu odchylić jej jedynie głowę do tyłu i to już pomoże. Poszkodowany zacznie oddychać. Wykonując masaż serca nie myślmy o tym ile razy mamy wdmuchnąć powietrze, a ile razy ucisnąć klatkę piersiową. Zwyczajnie uciskajmy i wezwijmy pomoc, niewątpliwie nie zaszkodzimy. Pamiętajmy o tym, że reagując w takiej okoliczności przygotowujemy to czego oczekiwalibyśmy od innych gdyby to nas spotkało nieszczęście.
Wspieraj pozytywne akcje społeczne: w$p1erajmy hosp1cja.